Sustun ya sen...

Sustun ya sen, aynı anda bir kırılma duydum.
Camın düşerken çıkardığı ses gibi, ama farklı.

Önce korktum sonra üzerine yürüdüm kırıkların.
Sustun ya sen, daha çok battı kırıklar boğazıma.
Belki konuşsaydın ben de konuşurdum kırıklarımı.
Belki acıtmazdı konuşsaydık bu kadar.
.
Sustun ya sen, aynı anda bir koku duydum.
Kül tablasında bekleyen izmarit kokusu gibi, ama farklı.
Yanık kokusu gibi daha çok, ama değil.
Sustun ya sen, her yer yanık izmarit kokuyor şimdi.
.
Sustun ya sen, aynı anda bir tat aldım.
Deniz tadı gibi, ama farklı.
Her damlası daha tuzlu, daha sık...
.
Sustun ya sen, hıçkırık duyuldu bir yerlerde tuzlu damlalarla karışık.
Konuşsaydın tatlanırdı belki damlalar.
Her şey tuz tadında şimdi.
.
Sustun ya sen, sustum ben de. Kırık cam sesinden başka şey duymuyorum. Her yer yanık kokuyor. Tuza bulanmış tatlar var ağzımda. Yüzüm ıslak.
.
Sustun ya sen, sustum ben de. Birlikte cam şıngırdamalarını dinliyoruz şimdi. Ben duyuyorum, sen duyuyor musun bilmeden.
Sustun ya sen, sustum ben de. Birlikte yanık izmarit kokulu havayı soluyoruz şimdi. Ben kokluyorum, sen  alabiliyor musun bilmeden.
Sustun ya sen, sustum ben de. Birlikte bekliyoruz şimdi. Hangimiz ilk gidecek bilmeden...

Kış soğuğunda sonbahar ılıklığı arıyorum, sonbaharda geldin diye hep. Belki bahara değişir her şey. Belki de bahar olmaz hiç. Birlikte bekliyoruz şimdi. Baharı yokluyoruz, belki tutunuruz diye...