Neden aşık olduğumuzu avazımız çıktığı kadar etrafa bağıramıyoruz? Neden seni seviyorum kelimesi bu kadar zor ağızdan çıkıyor ya da neden ne hissettiğimizi bir türlü kafamızda oturtamıyoruz?
Neden aşk ve sevgi denildiğinde bir erkek ve bir kadın akla geliyor? Ya da güzel kadınlar ve yakışıklı erkekler?..
Neden yapmak istemediğimiz işi sırf para kazandırıyor diye yapmak zorunda kalıyoruz? Neden para bu kadar kıymetli ve büyümek bu kadar zor?
Neden sürekli birbirimize birbirimizi anlatmak zorunda kalıyoruz? Aslında hissetmek daha kolayken...
Neden sürekli acaba başka bir hayatımız olsa nasıl olurduk diye düşünüyoruz? Neden hiç memnun değiliz ve memnuniyetsizliğimizi saklıyoruz? Neden hep daha iyiyi amaçlıyoruz? Daha iyinin aslında ne olduğunu bilmeden hem de! Başka bir hayat yok! Haydi çıkıp sek sek oynayalım ya da daha çok ''neden'' diye düşünüp hiçbir sonuca varamayalım!
&
19Kasım13 - 03.23
Uyandığım andan itibaren, gün boyunca - Herhangi bir zaman diliminde, intihar eğilimi göstermediysem sanırım iyiyim. Buna açık oldukça meyil seyrederken, tabiri caizliğin tam ortasında paçalarımdan mutsuzluk akıyorken, hatta içim bana dar gelip yine de çığlık bile atamamışsam ve tüm bunlar oluyorken yaşamamalıyım dememişsem... Kötü değil, mutluyum. ( günlüğün herhangi bir gününden- bugünden. Mutlu olma senfonisinin bu kadar tiz sesler çıkarttığını bilmiyordum.)
&
1Kasım13
Şimdi ne çok boş kelime yazılır. Aslında ne çok serzeniş gerekli buraya! Şimdi nasıl da güzel nokta koyulur cümlelere... Mumyalanmış, soğuk kalplere en çok ışık gerekir, asıl şimdi! Ne çok anlaşılmayan şarkı dinlenir ve hepsi kendine yontulur. Ah, şimdi ne çok şarap gerekir. En çok kırmızı! Sonra sırasıyla ne kadar çok boş şişe birikir, çokça kültablası. Ve aslolan, biz ne kadar çok boş şeylere üzülürüz!
( kasım'ın soğukluğuna... Senin güzel parfümüne, benim vurdumduymaz gözükmeme, aldatılmaya, aldatmaya, sevişmenin güzelliğine, sevmenin acımasızlığına, kafa karışıklığına ve daha bir sürü boş şeye.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder