Konuşan fotoğraflarım oldu mu hiç hatırlamıyorum. Konuşup konuşmadıklarıyla ilgilenmemiştim sanırım. En azından şimdiye kadar. Anı yansıtırlar ya! Benimkisi, daha çok andaki güzelliklerin farkındalığıydı. Bakıldığında geçmişteki an hala güzel geliyorsa, anlamlıydı fotoğraf...Yoksa ifadesizdi. Belki, herkes için aynıydı his. Konuşuyor olduklarını hiç fark etmemiştim ama. Artık, o andaki gibi anlamlı gelmese de ve anlamını yitirse de bir fotoğraf, bir şeyler anlatmaya devam edebilir (miş). Kendi yaşamımdaki fotoğrafların andaki anlamlılığı kaybolduğunda, konuşmalarını sağlayacak anlamlar yüklemediğim içindir belki de. Konuşmalarına fırsat tanımamamdan da olabilir. Konuşabilirmiş fotoğraflar da. Konuşanını gördüm geçen gün. Başka birisiydi. Az şey anlattı, konuşmasını yarıda kestim zaten. Çok güzel şeyler anlatıyordu çünkü. Geçmişe dair...
Baktım, sustum, masumluğu seyrettim. Başka bir fotoğrafa geçtim. Geri çağırdı. Kafamın içi dopdoluydu. Çok güzel konuştu. Sustum!
Fotoğrafın güzelliği yeteri kadar şey anlatıyordu çünkü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder